Stap 1: Situatie omschrijving
De kinderen zijn tot 12.30 uur op de behandelgroep. Ze eten brood, daarna gaan we in de kring om de dag af te sluiten en komen de ouders de kinderen ophalen. Op deze dag was er na groepstijd een ouder gesprek. Dit betekend dat ouders meteen om 12.30 uur een gesprek hebben met medewerkers van de groep. De medewerker die hier niet bij hoeft te zijn blijft dan op de groep met het kind samen met mij.
Kind X had tijdens het brood eten gezien dat zijn ouders langsliepen en zag dat zowel zijn vader als moeder er waren. Dit benoemde hij ook. Collega’s hebben hem verteld dat hij nog even mag spelen bij Babbel en dat mama en papa eerst gaan praten met de juf. Dit is ook laten zien met zijn foto bij picto’s om te zorgen dat hij het zo goed mogelijk begreep. Echter was hij super verdrietig toen zijn ouders niet binnenkwamen terwijl de rest van de ouders wel binnenkwamen.
Het is gebruikelijk dat zijn mentor dit oppakt, omdat zij het beste zicht heeft op hoe hij in elkaar zit maar ook hoe zijn (vermoeden van) TOS zich uit. Dat maakt dat zij het best weet wat voor hem helpt in zijn begeleiding. Deze keer kon zij het niet oppakken, omdat zij in gesprek ging met ouders. Daarom heb ik het opgepakt. Ik heb dit met de collega overlegd die met mij bij het kind zou blijven. Zij vond het prima als ik het zou proberen en zij dat ik het aan moest geven als ik hulp nodig had. Zij zou het ook aangeven als zij een ander idee had. Ik kreeg het kind niet rustig. Ik heb rondjes met hem gelopen op mijn arm en gepraat over de voorwerpen die voor het raam hingen. Af en toe was hij even kort afgeleid en ging hij in contact met mij, maar snel begon hij dan weer te huilen. Ik heb toen geprobeerd om het hem nog een keer uit te leggen, doormiddel van zijn foto en de picto met taal. Hij bleef huilen en hij sloeg de picto en foto uit mijn handen. Toen heb ik geprobeerd hem af te leiden met speelgoed. Ook dit werkte niet en X bleef van streek en huilen. Als laatst heb ik nog geprobeerd om hem gewoon even te laten en niks te doen behalve in de buurt blijven. Hij kwam naar mij toe en ging bij mijn been zitten. Hij zocht dus we toenadering, maar liet zich eigenlijk niet troosten.
Ik had bovenstaande geprobeerd en wist nu geen andere manier meer. We waren ongeveer een kwartier tot 20 min verder. Ik vroeg de collega of zij nog ideeën had. Zij wist het ook niet behalve een filmpje op de Ipad. Dit hebben we geprobeerd terwijl hij bij mij op schoot zat, omdat hij die toenadering zocht. Hij werd hier rustiger van met af en toe nog een klein huiltje tussendoor. Langzaam is hij toen op zijn eigen stoel gaan zitten en de video verder gaan kijken. De collega heeft daarna nog een poging gedaan om toch met speelgoed te spelen en niet alleen maar op de Ipad filmpje te kijken (want 3 kwartier is wel erg lang). Hij moest meteen weer huilen en zij heeft toen besloten om hem gewoon filmpje te laten kijken. Toen zijn ouders binnenkwamen na het gesprek was hij natuurlijk super blij, sprong meteen op en gaf zijn ouders een knuffel.

Stap 2: Terug blikken op handelen
Tijdens deze situatie zag ik dat het kind erg van streek was. Ik wilde graag dat hij tot rust zou komen. Hij moest nog lang wachten op zijn ouders, want vaak duurt zo’n gesprek ruim een uur. Normaal gesproken ben ik niet degene die dit soort situaties oppakt, omdat de mentor of eventueel een andere collega dit doet. Toen ik zag dat het kind zo van streek was dacht ik na en vond ik het een goed moment dat ik het op zou kunnen pakken en dus ook zou kunnen oefenen hoe hiermee om te gaan. Ik vond dit een goed moment, omdat de rest van de kinderen al naar huis waren, hierdoor raakte ik niet afgeleid en was het rustig in de ruimte. Dit gaf mij een fijner gevoel dan als alle andere kinderen wel aanwezig zijn. Het voelde alsof ik meer de tijd mocht nemen dan als er andere kinderen zijn, omdat het voor hun ook niet handig is. Normaal gaat een collega dan met een kind even naar een andere ruimte, zodat de andere kinderen er geen last van hebben.
Ik voelde me rustig en zelfverzekerd om uit te proberen wat kon helpen. Door zelf te ervaren hoe het kind reageerde bij mijn acties voelde ik dat ik dat erg anders ervaar dan als ik dit zie bij een collega. Ik nam het kind op mijn arm en ging met hem rondjes lopen door de ruimte. Ik zie dat andere collega’s dit ook doen en dat het weleens helpt. Ik ben toen gaan praten over wat ik allemaal zag voor het raam en buiten. Ook heb ik hem nogmaals de picto laten zien met zijn foto en hierbij vertelt dat hij nog bij Babbel mocht spelen. Toen heb ik speelgoed gepakt en dit hem aangeboden. Als laatst heb ik hem even op de grond gezet en gelaten. Hierbij had ik bedacht dat als hij zelf een weg zoekt naar wat hij wil dat dit zou kunnen werken.
Het voelde fijn om even in zo’n rustige situatie te kunnen oefenen met het communiceren met een kind wat van streek is. Ook voelde het vertrouwd, doordat er een collega aanwezig was die eigenlijk niets deed tot ik hulp vroeg. Doordat zij aanwezig was en op mij letten kon ik het met haar ook mooi nabespreken.

Stap 3: Bewustwording
Ik merkte dat ik in het begin zelfverzekerd was om het gewoon te proberen. Ik merkte wel naarmate dat het kind van streek bleef dat mijn zelfvertrouwen wat afnam. Er gingen wel gedachten door mijn hoofd als ‘misschien als iemand anders het had gedaan was hij al wel rustig geweest’. Ik probeerde me wel heel bewust te zijn van deze gedachten en gewoon zelf te blijven proberen, maar wel advies vragen. Hierbij heb ik bewust niet gevraagd of ze het over wou nemen. Het kan immers in mijn werk later ook voorkomen dat een kind van streek is en daarom is het goed om te oefenen en ervaren hoe ik dit oppak. Hierbij is advies van een collega zeker welkom, die kan ik later op werk natuurlijk ook vragen.
Het kind reageerde bijvoorbeeld met nog heftiger huilen toen ik de picto met zijn foto liet zien. Doordat ik dit zelf deed dacht ik goh wat vervelend heb ik wel goed gekozen om dit te laten zien of had ik niet eerst nog iets anders moeten proberen of hem meer tijd moeten gunnen. Vaak als ik kijk naar zo’n situatie denk ik eerder oh wat een goed idee jammer dat het niet werkt.
Tijdens de situatie heb ik erop gelet hoe het kind reageert op mijn acties, wanneer het kind stopt met huilen en welke taal ik gebruik (niet te moeilijk en niet teveel). Door op deze aspecten te letten hoop ik dat het kind mij begrijpt. Als ik moeilijk en veel taal gebruik is de kans groot dat het kind mij niet begrijpt. Dit kan zorgen voor een onveilig gevoel of nog meer frustratie. Door goed op zijn reactie van mijn acties te letten kom ik er meer achter wat voor hem werkt om tot rust te komen. Dit zou ik een volgende keer bewust wel of niet in kunnen zetten. Zo heb ik nu gemerkt dat hij het fijn vind om opgetild te worden, maar dat hij hier niet rustig van wordt. Wel geeft hij zelf aan opgetild te worden als je hem neerzet. Ook heb ik gezien dat hem afleiden werkt. De Ipad hielp nu het best. Wel is het de vraag of je dat de volgende keer weer in wilt zetten.

Stap 4: Verandering voor de volgende keer
Ik vond het moeilijk om in contact te komen met het kind. Al zag ik wel verschillende reacties van het kind op mijn acties. Zo reageerde het kind met harder huilen toen ik het nogmaals uitlegde met de picto en zijn foto. De volgende keer zou ik hem het 1 keer goed uitleggen en daarna de picto met de foto weg doen. Blijkbaar is dit niet helpend voor hem. Wat wel helpend voor hem was, was de nabijheid van mij. Dit zou ik dus een volgende keer nog een keer doen. Wel zou ik nog andere dingen proberen om die nabijheid te bieden. Zo zou ik nog stil kunnen gaan zitten met hem aan tafel en bijvoorbeeld spelmateriaal op tafel leggen maar dit verder niet aanbieden en gewoon alleen zijn gevoel benoemen of gewoon stil zijn. Ook zou ik nog met hem in een kleinere ruimte kunnen gaan zitten. Zo hebben we een ruimte waar alleen de auto’s staan qua speelgoed. In deze ruimte staat een bank. Ik zou dan rustig op de bank kunnen gaan zitten en hem op schoot nemen, maar wel zijn eigen gang laten gaan als hij iets anders wil doen. Hierbij heeft hij weinig keus in speelgoed, maar wie weet helpt dat hem juist wel. Ik denk dat door in een kleinere ruimte te gaan zitten of met hem aan tafel te gaan zitten ik meer rust uitstraal wat fijn kan zijn voor hem. Rondjes lopen heeft toch iets zenuwachtigs.
Verder zou ik de volgende keer ook niet ervoor kiezen om hem de Ipad te geven. Ja hier werd hij rustig van, maar hij kon daarna ook niet meer iets anders doen, want dan raakte hij weer van slag. Ik verwacht dat met meer geduld hij wel rustig wordt en zou dit graag de volgende keer proberen.